Selected Poems - Emily Dickinson

« I never hear the word « escape »

Without a quicker blood,

A sudden expectation,

A flying attitude. »

« Hope is the thing with feathers

That perches in the soul,

And sings the tune without the words,

And never stops at all, »

« There’s a certain slant of light,

On winter afternoons,

That oppresses, like the weight

Of cathedral tunes. »

« When it comes, the landscape listens,

Shadows hold their breath ;

When it goes, ‘t is like the distance

On the look of death. »

« Merchantmen poise upon horizons,

Dip, and vanish with fairy sails. »

« A shady friend for torrid days

Is easier to find

Than one of higher temperature

For frigid hour of mind. »

« How dreary to be somebody !

How public, like a frog

To tell your name the livelong day

To an admiring bog ! »

« I thought if I could only live

Till that first shout got by,

Not all pianos in the woods

Had power to mangle me.

I dared not meet the daffodils,

For fear their yellow gown

Would pierce me with a fashion

So foreign to my own. »

« The Battlefield

They dropped like flakes, they dropped like stars,

Like petals from a rose,

When suddenly across the June

A wind with fingers goes.

They perished in the seamless grass, -

No eye could find the place ;

But God on his repealless list

Can summon every face. »

« If I can stop one heart from breaking,

I shall not live in vain ;

If I can ease one life the aching,

Or cool one pain,

Or help one fainting robin

Unto his nest again,

I shall not live in vain. »

« Immortality

It is an honorable thought,

And makes one lift one’s hat,

As one encountered gentlefolk

Upon a daily street,

That we’ve immortal place,

Though pyramids decay,

And kingdoms, like the orchard,

Flit russetly away. »

« I never spoke with God,

Nor visited in heaven ;

Yet certain am I of the spot

As if the chart were given. »

Selected Poems – Emily Dickinson

Poèmes saturniens - Fêtes galantes - Paul Verlaine

« Maintenant, va, mon Livre, où le hasard te mène. »

« Et le soleil dardait un rayon monotone
Sur le bois jaunissant où la bise détone. »

« Nous étions seul à seule et marchions en rêvant,
Elle et moi, les cheveux et la pensée au vent. »

« La spontanéité craintive des caresses ! »

« MON REVE FAMILIER

Je fais souvent ce rêve étrange et pénétrant
D'une femme inconnue, et que j'aime, et qui m'aime,
Et qui n'est, chaque fois, ni tout à fait la même
Ni tout à fait une autre, et m'aime et me comprend.
Car elle me comprend, et mon coeur transparent
Pour elle seule, hélas! cesse d'être un problème
Pour elle seule, et les moiteurs de mon front blême,
Elle seule les sait rafraîchir, en pleurant.
Est-elle brune, blonde ou rousse? Je l'ignore.
Son nom? Je me souviens qu'il est doux et sonore,
Comme ceux des aimés que la vie exila.
Son regard est pareil au regard des statues,
Et, pour sa voix, lointaine, et calme, et grave, elle a
L'inflexion des voix chères qui se sont tues. »
« CROQUIS PARISIEN
La lune plaquait ses teintes de zinc
Par angles obtus.
Des bouts de fumée en forme de cinq
Sortaient drus et noirs des hauts toits pointus.

Le ciel était gris. La bise pleurait
Ainsi qu'un basson.
Au loin, un matou frileux et discret
Miaulait d'étrange et grêle façon.

Moi, j'allais, rêvant du divin Platon
Et de Phidias,
Et de Salamine et de Marathon,
Sous l'oeil clignotant des bleus becs de gaz. »

« LE ROSSIGNOL

Comme un vol criard d’oiseaux en émoi,
Tous mes souvenirs s’abattent sur moi,
S’abattent parmi le feuillage jaune
De mon coeur mirant son tronc plié d’aune
Au tain violet de l’eau des Regrets,
Qui mélancoliquement coule auprès,
S’abattent, et puis la rumeur mauvaise
Qu’une brise moite en montant apaise,
S’éteint par degrés dans l’arbre, si bien
Qu’au bout d’un instant on n’entend plus rien,
Plus rien que la voix célébrant l’Absente,
Plus rien que la voix -ô si languissante!-
De l’oiseau qui fut mon Premier Amour,
Et qui chante encor comme au premier jour;
Et, dans la splendeur triste d’une lune
Se levant blafarde et solennelle, une
Nuit mélancolique et lourde d’été,
Pleine de silence et d’obscurité,
Berce sur l’azur qu’un vent doux effleure
L’arbre qui frissonne et l’oiseau qui pleure. »
« Nous sommes les Ingénues,
Aux bandeaux plats, à l’œil bleu,
Qui vivons, presque inconnues,
Dans les romans qu’on lit peu. »

« UNE GRANDE DAME

    Belle " à damner les saints " , à troubler sous l'aumusse
    Un vieux juge ! Elle marche impérialement.
    Elle parle - et ses dents font un miroitement -
    Italien, avec un léger accent russe.

    Ses yeux froids où l'émail sertit le bleu de Prusse
    Ont l'éclat insolent et dur du diamant.
    Pour la splendeur du sein, pour le rayonnement
    De la peau, nulle reine ou courtisane, fût-ce

    Cléopâtre la lynce ou la chatte Ninon,
    N'égale sa beauté patricienne, non !
    Vois, ô bon Buridan : " C'est une grande dame ! "

    Il faut - pas de milieu ! - l'adorer à genoux,
    Plat, n'ayant d'astre aux cieux que ses lourds cheveux roux
    Ou bien lui cravacher la face, à cette femme ! »

« Je chanterai tes yeux d’or et d’onyx
Purs de toutes ombres,
Puis le Léthé de ton sein, puis le Styx
De tes cheveux sombres. »

« Baiser ! rose trémière au jardin des caresses !
Vif accompagnement sur le clavier des dents
Des doux refrains qu’Amour chante en les cœurs ardents
Avec sa voix d’archange aux langueurs charmeresses ! »

« Le Pactole a son or. Le Bosphore a sa rive
Où vient faire son kief l’odalisque lascive. »

« Et tu coules toujours, Seine, et, tout en rampant,
Tu traînes dans Paris ton cours de vieux serpent,
De vieux serpent boueux, emportant vers tes havres
Tes cargaisons de bois, de houille et de cadavres ! »

« Quand Marco pleurait, ses terribles larmes
Défiaient l’éclat des plus belles armes ;
Ses lèvres de sang fonçaient leur carmin
Et son désespoir n’avait rien d’humain ; »

« L'ALLEE

Fardée et peinte comme au temps des bergeries
Frêle parmi les noeuds énormes de rubans,
Elle passe sous les ramures assombries,
Dans l'allée où verdit la mousse des vieux bancs,
Avec mille façons et mille afféteries
Qu'on garde d'ordinaire aux perruches chéries.
Sa longue robe à queue est bleue, et l'éventail
Qu'elle froisse en ses doigts fluets aux larges bagues
S'égaie un des sujets érotiques, si vagues
Qu'elle sourit, tout en rêvant, à maint détail.
- Blonde, en somme. Le nez mignon avec la bouche
Incarnadine, grasse, et divine d'orgueil
Inconscient. - D'ailleurs plus fine que la mouche
Qui ravive l'éclat un peu niais de l'oeil. »

« Et les amants lutinent les amantes »

« Et même les lilas ont beau
Pousser leur haleine poivrée,
Dans l’ardeur du soleil nouveau : »

«     FANTOCHES

Scaramouche et Pulcinella
Qu'un mauvais destin rassembla
Gesticulent, noirs sous la lune.

Cependant l'excellent docteur
Bolonais cueille avec lenteur
Des simples parmi l'herbe brune.

Lors sa fille, piquant minois,
Sous la charmille, en tapinois,
Se glisse, demi-nue, en quête

De son beau pirate espagnol,
Dont un langoureux rossignol
Clame la détresse à tue-tête. »
« Bah ! malgré les destins jaloux,
Mourons ensemble, voulez-vous ?
-La proposition est rare. »

Poèmes saturniens – Fêtes galantes – Paul Verlaine

Le goût de la Turquie - Jean-Claude Perrier

« Depuis l’Antiquité, ce qui s’appellait d’abord l’Asie Mineure, devenu Empire romain d’Orient, puis Empire byzantin, puis l’Empire ottoman, est en effet le produit du choc de deux mondes, l’Occident et l’Orient. »

« En 1923, Atatürk institua une République turque musclée, qui voulait faire entrer le pays rapidement et au forceps dans l’ère de la modernité à l’occidentale, quitte à supprimer nombres de traditions ancestrales. D’où des tensions, des conflits ethniques et religieux, qui empoisonnent encore la vie politique turque et fragilisent le pays, toujours tiraillé entre l’Occident et l’Orient, l’Europe et l’Asie. Sans compter ses rapports privilégiés avec les Etat-Unis. Depuis des lustres, la Turquie, du moins ses élites éclairées, aspire à intégrer la communauté européenne. C’est sa seule chance d’échapper à l’attraction de l’islamisme, et c’est aussi la nôtre de nous agréger un pays puissant, dynamique, moderne, et stratégiquement indispensable à l’équilibre de la région. »

« On rappellera ainsi que Sinan, qui fut au XVIe siècle l’immense architecte de Soliman le Magnifique pour lequel il bâtit les mosquées les plus inspirées, était né à Kayseri, en Anatolie, dans une famille d’origine grecque chrétienne. Les fonctions éminentes qu’il occupa prouvent à l’envi l’intelligence de Soliman, son mépris des différences ethniques ou religieuses, balayées au profit de l’intérêt général. En ces temps actuels de crispation généralisée, de peur de l’autre et d’hystérie sécuritaire, quel bel exemple, quel symbole fort à méditer : le melting pot plutôt que la guerre des mondes. »

Introduction – Jean-Claude Perrier

« Plus large que les autres rues de Smyrne, la rue des Roses côtoie la mer dont elle suit la courbe et conduit hors de la ville à une langue de terre qui s’avance dans le golfe et forme une promenade nommée à bon droit la Bella-Vista. A l’entrée de la nuit, cette rue, dorée par les dernières lueurs du couchant, offre un spectacle qui peut-être n’a pas son pareil au monde. Des deux côtés de cette voie, où se pressent des officiers de toutes les marines, des voyageurs de tous les pays, des dandies qui posent, des cavaliers qui caracolent, sont assises par centaines, auprès des portes entrouvertes, les plus belles femmes de l’Orient. »

Une année dans le Levant – Alexis de Valon

« Jamais de ma vie je n’ai vu tant de si somptueuses chevelures. J’ai compté jusqu’à cent dix de ces tresses sur une seule dame, et toutes vraies. Il faut reconnaître que la beauté est ici plus répandue que chez nous. Il est surprenant de croiser une jeune femme sans attrait. Elles ont naturellement un teint parfait et en général de grands yeux noirs. »

L’Islam au cœur, 1717-1718, Correspondance – Lady Mary W. Montagu

« L’homme installa trois petits grils individuels et compléta le menu avec un saladier de yaourt, un yaourt spécial nacré, riche et parfumé. Chassignet avoua qu’il n’avait jamais rien goûté de tel.

-Bien sûr ! Ca n’existe qu’en Turquie et uniquement à la campagne. C’est fait avec du lait entier de bufflonnes. Nous appelons ça « la crème des vaches heureuses ».

-Et pouquoi sont-elles heureuses, vos vaches ?

-Parce qu’elles sont nourries à l’opium.

-Quelle blague !

-Pas du tout. Dans certains coins les paysans cultivent le pavot, surtout dans la région d’Afyon. Il ne consomment pas de drogue, mais utilisent les graines pour le pain, et les jeunes feuilles pour la salade. Tout le reste est donnée aux vaches comme fourrage.

-Je ne suis guère amateur de jus de vache, dit Rico, mais là, bravo les narco-ruminants ! »

Pera Palas – Gérard Oberlé

« Il y a des gens qui connaissent les diverses variétés de poissons
moi celles des séparations.
Il y a des gens qui peuvent citer par cœur le nom des étoiles,
moi ceux des nostalgies.
J'ai été locataire et des prisons et grands hôtels,
J'ai connu la faim et aussi la grève de la faim et il n'est pas de mets dont j'ignore le goût.
Quand j'ai atteint trente ans on a voulu me pendre,
à ma quarante huitième année on a voulu me donner le Prix mondial de la Paix
et on me l'a donné.
Au cours de ma trente-sixième année, j'ai parcouru en six mois quatre mètres carrés de béton.
Dans ma cinquante-neuvième année j'ai volé de Prague à La Havane en dix-huit heures. »

Autobiographie – Nazim Hikmet

Le goût de la Turquie – Jean-Claude Perrier

Bir Kedi, Bir Adam, Bir Ölüm - Zülfü Livaneli

« Cocuklarin ne kadar zalim oldugunu herkes bilir. Belli ki onun da arkadaslari asiri sismanligiyla surekli alay etmisler, içlerine almamislardi onu. »

« Aslinda benim hiç yakin arkadasim yoktur. »

« Cunku insanlari konusarak taniyamazsiniz. »

« Dünyayi aydinlik ve sicak, merhametli bir yer gibi düsünmem yüzünden. Bütün köpekler saftir zaten. Oysa simdu bir kediyim ben : Uzak, denetimli, sogukkanli ve güçlü bir kedi. »

« Hatta bir gün prenses nehirde yüzerken yüzügünü kaybetmemek için parmagindan çikarmis ve kedinin kuyruguna takmis, kedi de kuyrugunu kivirarak degerli yüzügün düsmemesini saglamisti. O günden beri Siyam kedileri, ucu kivrik kuyruklarla doguyorlardi. Sirikit’in kuyrugu da böyleydi. »

« Politika igrenç bir seydi. Ben sinema kitaplari okuyor, ünlü yönetmenlerin ders notlarini hatmediyor, Selznick üzerine yazilan koskoca kitaptan Amerikan sinemasinin macerasini izliyor, Stanislavski’nin oyuncu yönetimi metodunu benimsiyor ve durmadan film seyrediyordum. »

« Türkiye’deki hastanelerde agir bir ilaç kokusu olur ve bu koku girdigi anda onu ürkütürdü. »

« Eng-land… Ne kadar zarif, degil mi ? Baska hangi ülkenin ismi bu kadar zarif tinlayabilir ? »

« Roman yazarken galiba en önemli sey kendi deneyimlerini, yazdigin kahramanlara mal etmen. »

« Karisi onu « Bütün entelektüeller korkak olur ! diye teselli etmisti. « Cünkü korku, düs gücünden kaynaklanir. »

« Galiba ask, utanç duyusunun ortadan kalkmasi demek. »

« Bu çilgin dünyada, nasil olduysa saf ve temiz kalabilmis bir ulus yasiyordu Kuzey’de. »

« Pencereden baktiklarinda görebildikleri her yer tepeleme kardi. Agaçlar gelin gibi süslenmisti. »

« Clara, Göran’i okul kitaplarinda okudugu Yunan tanrilari kadar yakisikli bulurdu. (…) Göran’in ipek gibi sari sakallari ve masmavi masum gözleri Tanri imgesine çok uygundu dogrusu. »

« Anadil öyle birseydi ki ayni seyi baska dilde söylediginde bütün anlami, rengi, kokusu yitip gidiveriyordu. »

« Ancak yurtdisina çiktigi zaman anliyordu ki Bati’nin gözünde iyi Türk-kötü Türk ayrimi bile yoktur, sadece Türk vardir. Öylesine baskin bir damgadir ki bu, bütün kisisel özelliklerinin üstüne çikar, onlari bogar, kisiligini öldürür. »

« Ait olma duygusu, nefretten baskin çikabilir mi ? »

« Zaman içinde hiç kimse ayni kisi olamazdi. Evliliklerde de böyleydi bu. Insanlar biriyle evleniyor ve bir süre sonra zamanin degistirdigi, bambaska bir adam ya da kadin yaptigi o kisiyle hayatlarini geçirmek zorunda kaliyorlardi. »

« Insanlar sabah islerine giderken de karanlik oluyordu, ogleden sonra çiktiklarinda da. Bu yüzden renkleri soluk, suratlari asIktI. Evlerde çocuk odalarini kaplayan bin bir türlü oyuncakla, bol IsIklI süslerle, mumlarla kriz aylarini atlatmaya çalisiyorlardi. »

« Kisacasi bu dünyada, kimligi, kisiligi, yüzü silinmis, hepsi birbirine benzetilmis milyonlarca mülteci gibi yasiyoruz ve bunun farkinda olmak benim canimi sIkmIyor. Herhalde mutluluk dedikleri bu olsa gerek : Biraz güvenlik, biraz can sIkIntIsI. »

Bir Kedi, Bir Adam, Bir Ölüm – Zülfü Livaneli

Ask - Elif Safak

Birinci Kural: Yaradanı hangi kelimelerle tanımladığımız, kendimizi nasıl gördüğümüze ayna tutar. Şayet Tanrı dendi mi öncelikle korkulacak, utanılacak bir varlık geliyorsa aklına, demek ki sen de korku ve utanç içindesin çoğunlukla. Yok eğer, Tanrı dendi mi evvela aşk, merhamet ve şefkat anlıyorsan, sende de bu vasıflardan bolca mevcut demektir.

İkinci Kural: Hak Yolu’nda ilerlemek yürek işidir, akıl işi değil. Kılavuzun daima yüreğin olsun, omzun üstündeki kafan değil. Nefsini bilenlerden ol, silenlerden değil!

Üçüncü Kural: Kuran dört seviyede okunabilir. İlk seviye zahiri mânâdır. Sonraki bâtınî mânâ. Üçüncü bâtınînin bâtınîsidir. Dördüncü seviye o kadar derindir ki kelimeler kifayetsiz kalır tarif etmeye.

Dördüncü Kural: Kâinattaki her zerrede Allah’ın sıfatlarını bulabilirsin, çünkü O camide, mescitte, kilisede, havrada değil, her an her yerdedir. Allah’ı görüp yaşayan olmadığı gibi, O’nu görüp ölen de yoktur. Kim O’nu bulursa, sonsuza dek O’nda kalır.

Beşinci Kural: Aklın kimyası ile aşkın kimyası başkadır. Akıl temkinlidir. Korka korka atar adımlarını. Aman sakın kendini diye tembihler. Hâlbuki aşk öyle mi? Onun tek dediği: Bırak kendini, ko gitsin!
Akıl kolay kolay yıkılmaz. Aşk ise kendini yıpratır, harap düşer. Hâlbuki hazineler ve defineler yıkıntılar arasında olur. Ne varsa harap bir kalpte var!

Altıncı Kural: Şu dünyadaki çatışma, önyargı ve husumetlerin çoğu dilden kaynaklanır. Sen sen ol, kelimelere fazla takılma. Aşk diyarında dil zaten hükmünü yitirir. Âşık dilsiz olur.

Yedinci Kural: Şu hayatta tek başına inzivada kalarak, sadece kendi sesinin yankısını duyarak, Hakikat’i keşfedemezsin. Kendini ancak bir başka insanın aynasında tam olarak görebilirsin.

Sekizinci Kural: Başına ne gelirse gelsin, karamsarlığa kapılma. Bütün kapılar kapansa bile, sonunda O sana kimsenin bilmediği gizli bir patika açar. Sen şu anda göremesen de, dar geçitler ardında nice cennet bahçeleri var. Şükret! İstediğini elde edince şükretmek kolaydır. Sufi, dileği gerçekleşmediğinde de şükredebilendir.

Dokuzuncu Kural: Sabretmek öylece durup beklemek değil, ileri görüşlü olmak demektir. Sabır nedir? Dikene bakıp gülü, geceye bakıp gündüzü tahayyül edebilmektir. Allah âşıkları sabrı gülbeşeker gibi tatlı tatlı emer, hazmeder. Ve bilirler ki, gökteki ayın hilalden dolunaya varması için zaman gerekir.

Onuncu Kural: Ne yöne gidersen git, Doğu, Batı, Kuzey ya da Güney çıktığın her yolculuğu içine doğru bir seyahat olarak düşün! Kendi içine yolculuk eden kişi, sonunda arzı dolaşır.

On Birinci Kural: Ebe bilir ki sancı çekilmeden doğum olmaz, ana rahminden bebeğe yol açılmaz. Senden yepyeni ve taptaze bir sen zuhur edebilmesi için zorluklara, sancılara hazır olman gerekir.

On İkinci Kural: Aşk bir seferdir. Bu sefere çıkan her yolcu, istese de istemese de tepeden tırnağa değişir. Bu yollara dalıp da değişmeyen yoktur.

On Üçüncü Kural: Şu dünyada semadaki yıldızlardan daha fazla sayıda sahte hacı hoca şeyh şıh var. Hakiki mürşit seni kendi içine bakmaya ve nefsini aşıp kendindeki güzellikleri bir bir keşfetmeye yönlendirir. Tutup da ona hayran olmaya değil.

On Dördüncü Kural: Hakk’ın karşına çıkardığı değişimlere direnmek yerine, teslim ol. Bırak hayat sana rağmen değil, seninle beraber aksın. Düzenim bozulur, hayatımın altı üstüne gelir diye endişe etme. Nereden biliyorsun hayatın altının üstünden daha iyi olmayacağını?

On Beşinci Kural: ’Allah, içte ve dışta her an hepimizi tamama erdirmekle meşguldur. Tek tek herbirimiz tamamlanmamış bir sanat eseriyiz. Yaşadığımız her hadise, atlattığımız her badire eksiklerimizi gidermemiz için tasarlanmıştır. Rab noksanlarımızla ayrı ayrı uğraşır çünkü beşeriyet denen eser, kusursuzluğu hedefler.

On Altıncı Kural: Kusursuzdur ya Allah, O’nu sevmek kolaydır. Zor olan hatasıyla sevabıyla fani insanları sevmektir. Unutma ki kişi bir şeyi ancak sevdiği ölçüde bilebilir. Demek ki hakikaten kucaklamadan ötekini, Yaradan’dan ötürü yaratılanı sevmeden, ne lâyıkıyla bilebilir, ne lâyıkıyla sevebilirsin.

On Yedinci Kural: Esas kirlilik, dışta değil içte, kisvede değil kalpte olur. Onun dışındaki her leke ne kadar kötü görünürse görünsün, yıkandı mı temizlenir, suyla arınır. Yıkamakla çıkmayan tek pislik kalplerde yağ bağlamış haset ve art niyettir.

On Sekizinci Kural: Tüm kâinat olanca katmanları ve karmaşasıyla insanın içinde gizlenmiştir. Şeytan, dışımızda bizi ayartmayı bekleyen korkunç bir mahlûk değil, bizzat içimizde bir sestir. Şeytanı kendinde ara; dışında, başkalarında değil. Ve unutma ki nefsini bilen Rabbini bilir. Başkalarıyla değil, sadece kendiyle uğraşan insan, sonunda mükâfat olarak Yaradan’ı tanır.

On Dokuzuncu Kural: Başkalarından saygı, ilgi ya da sevgi bekliyorsan, önce sırasıyla kendine borçlusun bunları. Kendini sevmeyen birinin sevilmesi mümkün değildir. Sen kendini sevdiğin hâlde dünya sana diken yolladı mı, sevin. Yakında gül yollayacak demektir.

Yirminci Kural: Yolun ucunun nereye varacağını düşünmek beyhude bir çabadan ibarettir. Sen sadece atacağın ilk adımı düşünmekle yükümlüsün. Gerisi zaten kendiliğinden gelir.

Yirmi Birinci Kural: Hepimiz farklı sıfatlarla sıfatlandırıldık. Şayet Allah herkesin tıpatıp aynı olmasını isteseydi, hiç şüphesiz öyle yapardı. Farklılıklara saygı göstermemek, kendi doğrularını başkalarına dayatmaya kalkmak, Hak’ın mukaddes nizamına saygısızlık etmektir.

Yirmi İkinci Kural: Hakiki Allah Âşığı bir meyhaneye girdi mi orası ona namazgâh olur. Ama bekri aynı namazgâha girdi mi orası ona meyhane olur. Şu hayatta ne yaparsak yapalım, niyetimizdir farkı yaratan, suret ile yaftalar değil.

Yirmi Üçüncü Kural: Yaşadığımız hayat elimize tutuşturulmuş rengârenk ve emanet bir oyuncaktan ibaret. Kimisi oyuncağı o kadar ciddiye alır ki ağlar, perişan olur onun için. Kimisi eline alır almaz şöyle bir kurcalar oyuncağı, kırar ve atar. Ya aşırı kıymet verir, ya kıymet bilmeyiz.
Aşırılıklardan uzak dur. Sufi ne ifrattadır ne tefritte. Sufi daima orta yerde…

Yirmi Dördüncü Kural: Madem ki insan eşrefi mahlûkattır, yani varlıkların en şereflisi, attığı her adımda Allah’ın yeryüzündeki halifesi olduğunu hatırlayarak, buna yakışır soylulukta hareket etmelidir. İnsan yoksul düşse, iftiraya uğrasa, hapse girse, hatta esir olsa bile, gene de başı dik, gözü pek, gönlü emin bir halife gibi davranmaktan vazgeçmemelidir.

Yirmi Beşinci Kural: Cenneti ve cehennemi illâ ki gelecekte arama. İkisi de şu an burada mevcut. Ne zaman birini çıkarsız, hesapsız ve pazarlıksız sevmeyi başarsak, cennetteyiz aslında. Ne vakit birileriyle kavgaya tutuşsak; nefrete, hasede ve kine bulaşsak, tepetaklak cehenneme düşüveririz.

Yirmi Altıncı Kural: Kâinat yekvücut, tek varlıktır. Her şey ve herkes görünmez iplerle birbirine bağlıdır. Sakın kimsenin ahını alma; bir başkasının, hele hele senden zayıf olanın canını yakma. Unutma ki dünyanın öte ucunda tek bir insanın kederi, tüm insanlığı mutsuz edebilir. Ve bir kişinin saadeti, herkesin yüzünü güldürebilir.

Yirmi Yedinci Kural: Şu dünya bir dağ gibidir, ona nasıl seslenirsen o da sana sesleri öyle aksettirir. Ağzından hayırlı bir laf çıkarsa, hayırlı laf yankılanır. Şer çıkarsa, sana gerisin geri şer yankılanır.
Öyleyse kim ki senin hakkında kötü konuşur, sen o insan hakkında kırk gün kırk gece sadece güzel sözler et. Kırk günün sonunda göreceksin her şey değişmiş olacak. Senin gönlün değişirse, dünya değişir.

Kural Yirmi Sekiz: Geçmiş, zihinlerimizi kaplayan bir sis bulutundan ibaret. Gelecek ise başlı başına bir hayal perdesi. Ne geleceğimizi bilebilir, ne geçmişimizi değiştirebiliriz. Sufi daima şu an’ın hakikatini yaşar.

Kader, hayatımızın önceden çizilmiş olması demek değildir. Bu sebepten, ne yapalım kaderimiz böyle deyip boyun bükmek cehalet göstergesidir. Kader yolun tamamını değil, sadece yol ayrımlarını verir. Güzergâh bellidir ama tüm dönemeç ve sapaklar yolcuya aittir. Öyleyse ne hayatının hâkimisin, ne de hayat karşısında çaresizsin. Bunu anlatır Yirmi Dokuzuncu Kural.

Otuzuncu Kural: Hakiki Sufi öyle biridir ki başkaları tarafından kınansa, ayıplansa, dedikodusu yapılsa, hatta iftiraya uğrasa bile, o ağzını açıp da kimse hakkında tek kelime kötü laf etmez.
Sufi kusur görmez. Kusur örter.

Otuz Birinci Kural: Hakk’a yakınlaşabilmek için kadife gibi bir kalbe sahip olmalı. Her insan şu veya bu şekilde yumuşamayı öğrenir. Kimi bir kaza geçirir, kimi ölümcül bir hastalık; kimi ayrılık acısı çeker, kimi maddi kayıp… Hepimiz kalpteki katılıkları çözmeye fırsat veren badireler atlatırız. Ama kimimiz bundaki hikmeti anlar ve yumuşar; kimimiz ise, ne yazık ki daha da sertleşerek çıkar.

Otuz İkinci Kural: Aranızdaki bütün perdeleri tek tek kaldır ki, Tanrı’ya saf bir aşkla bağlanabilesin. Kuralların olsun ama kurallarını başkalarını dışlamak yahut yargılamak için kullanma. Bilhassa putlardan uzak dur, dost. Ve sakın kendi doğrularını putlaştırma! İnancın büyük olsun ama inancınla büyüklük taslama!

Otuz Üçüncü Kural: Bu dünyada herkes bir şey olmaya çalışırken, sen HİÇ ol. Menzilin yokluk olsun. İnsanın çömlekten farkı olmamalı. Nasıl ki çömleği tutan dışındaki biçim değil, içindeki boşluk ise, insanı ayakta tutan da benlik zannı değil, hiçlik bilincidir.

Otuz Dördüncü Kural: Hakk’a teslimiyet ne zayıflık ne edilgenlik demektir. Tam tersine, böylesi bir teslimiyet son derece güçlü olmayı gerektirir. Teslim olan insan çalkantılı ve girdaplı sularda debelenmeyi bırakır; emin bir beldede yaşar.

Otuz Beşinci Kural: Şu hayatta ancak tezatlarla ilerleyebiliriz. Mümin içindeki münkirle tanışmalı, Tanrıya inanmayan kişi ise içindeki inananla. İnsanı Kâmil mertebesine varana kadar gıdım gıdım ilerler kişi. Ve ancak tezatları kucaklayabildiği ölçüde olgunlaşır.

Otuz Altıncı Kural: Hileden, desiseden endişe etme. Eğer birileri sana tuzak kuruyor, zarar vermek istiyorsa, Tanrı da onlara tuzak kuruyordur. Çukur kazanlar o çukura kendileri düşer. Bu sistem karşılıklar esasına göre işler. Ne bir katre hayır karşılıksız kalır, ne bir katre şer.
O’nun bilgisi dışında yaprak bile kıpırdamaz. Sen sadece buna inan!

Otuz Yedinci Kural: Tanrı kılı kırk yararak titizlikle çalışan bir saat ustasıdır. O kadar dakiktir ki sayesinde her şey tam zamanında olur. Ne bir saniye erken, ne bir saniye geç. Her insan için bir âşık olma zamanı vardır, bir de ölmek zamanı.

Otuz Sekizinci Kural: Yaşadığım hayatı değiştirmeye, kendimi dönüştürmeye hazır mıyım? diye sormak için hiçbir zaman geç değil. Kaç yaşında olursak olalım, başımızdan ne geçmiş olursa olsun, tamamen yenilenmek mümkün.
Tek bir gün bile öncekinin tıpatıp tekrarıysa, yazık. Her an her nefeste yenilenmeli. Yepyeni bir yaşama doğmak için ölmeden önce ölmeli.

Otuz Dokuzuncu Kural: Noktalar sürekli değişse de bütün aynıdır. Bu dünyadan giden her hırsız için bir hırsız daha doğar. Ölen her dürüst insanın yerini bir dürüst insan alır. Hem bütün hiçbir zaman bozulmaz, her şey yerli yerinde kalır, merkezinde… Hem de bir günden bir güne hiçbir şey aynı olmaz.
Ölen her Sufi için bir Sufi daha doğar.

Kırkıncı Kural dedi tane tane konuşarak. Aşksız geçen bir ömür beyhude yaşanmıştır. Acaba ilahi aşk peşinde mi koşmalıyım mecazi mi, yoksa dünyevi, semavi ya da cismani mi diye sorma! Ayrımlar ayrımları doğurur. AŞK’ın ise hiçbir sıfata ve tamlamaya ihtiyacı yoktur.
Başlı başına bir dünyadır aşk. Ya tam ortasındasındır, merkezinde, ya da dışındasındır, hasretinde.

Ask - Elif Safak

The perks of being a wallflower - Stephen Chbosky

« I just need to know that someone out there listens and understands and doesn’t try to sleep with people even if they could have. I need to know that these people exist. »

« For the rest of the school year, the teachers treated me different and gave me better grades even though I didn’t get any smarter. To tell you the truth, I think I made them all nervous. »

« But I just have never heard anyone use the words « corpulent » and « jaundice » ever in my life. That includes teachers. So, what’s the point of using words nobody else knows or can say comfortably ? »

« Charlie, we accept the love we think we deserve. »

« ‘I feel infinite.’
And Sam and Patrick looked at me like I said the greatest thing they ever heard. Because the song was that great and because we all really paid attention to it. Five minutes of a lifetime were truly spent, and we felt young in a good way. I have since bought the record, and I would tell you what it was, but truthfully, it’s not the same unless you’re driving to your first real party, and you’re sitting in the midle seat of a pickup with two nice people when it starts to rain. »

« Patrick then said something I don’t think I’ll ever forget. ‘He’s a wallflower.’ »

« Sam then climbed in the back of the pickup, wearing nothing but her dance dress. She told Patrick to drive, and he got this smile on his face. I guess they had done this before. Anyway, Patrick started driving really fast, and just before we got to the tunnel, Sam stood up, and the wind turned her dress into ocean waves. When we hit the tunnel, all the sound got scooped up into a vacuum, and it was replaced by a song on the tape player. A beautiful song called ‘Landslide’. When we got out of the tunnek, Sam screamed this realy fun scream, and there it was. Dowtown. Lights on buildings and everything that makes you wonder. Sam sat down and started laughing. Patrick started laughing. I started laughing. And in that moment, I swear we were infinite. »

« And we were all giving our final presents. The outside lights were on, and it was snowing, and it looked like magic. Like we were somewhere else. Like we were someplace better. »

« And all the books you’ve read have ben read by other people. And all the songs you’ve loved have been heard bu other people. And that girl that’s pretty to you is pretty to other people. And you know that if you looked at these facts when you were happy, you would feel great because you are decribing ‘unity’. »

« An my mind played hopscotch. »

« He made tea, and I felt like a grown-up. »

« math has never made any sense to me. »

« I walk around the school hallways and look at the people. I look at the teachers and wonder why they’re here. If they like their jobs. Or us. And I wonder how smart they were when they were fifteen. Not in a mean way. In a curious way. It’s like looking at all the students and wondering who’s had their heart broken that day, and how they are able to cope with having three quizzes and a book report on top of that. Or wondering who did the heart breaking. And wondering why. Especially since I know that if they went to another school, the person who had their heart broken would have had their heart broken by somebody else, so why does it have to be so personal ? »

« There was this one little boy. He might have been four years old. I’m not sure. He was crying really hard, and he kept screaming for his mom. He must have been lost. Then, I saw this older kid, who was maybe seventeen. I think he went to a different school because I had never seen him before. Anyway, this older kid, who was really tough-looking with e leather jacket and long hair and everything, went up to the little boy and asked him what his name was. The little boy answered and stopped crying.
Then, the older kid walked away with the little boy.
A minute later, I heard the intercom say to the mom that her bo was at the informaiton desk. So, I went to the information desk to see what would happen.
I guess the mom had been searching for the little boy for a long time because she came running up to the information desk, and when she saw the little boy, she started crying. She held him tightly and told him to never run off again. Then, she thanked the older kid who had helped, and all the other kid said was, « Next time just watch him a little fucking better. »
Then, he walked away.
The man with the moustache behind the informaiton desk was speechless. So was the mom. The little boy just wiped his nose, looked up at his mom, and said,
« French fries. » »

« It’s strange to think about your teachers as being people »

« I almost didn’t get an A in math, but then Mr. Carlo told me to stop asking « why ? » all the time and just follow the formulas. So, I did. Now, I get perfect scores on all my tests. I just wish I knew what the formulas did. I honestly have no idea. »

« I’v been reading The Fountainhead for the past few days, and it’s an excellent book. I read on the back cover that the author was born in Russia and came to America when she was young. She barely spoke English, but she wanted to be a great writer. »

« I hope I am being a filter. »

« I woudl die for you. But I won’t live for you. »

« When I was driving home, I just thought about the word ‘special’. And I thought the last person who said that about me was my aunt Helen. I was very grateful to have heard it again. Because I guess we all forget sometimes. And I think everyone is special in their own way. I really do. »

« The great thing about my mom’s purse is that no matter what you need at any given moment, she has it. »

« There’s something about that tunnel that leads to downtown. It’s glorious at night. Just glorious. You start on one side of the mountain, and it’s dark, and the radio is loud. As you enter the tunnel, the wind gets sucked away, and you squint from the lights overhad. When you adjust to the lights, you can see the other side in the distance just as the sound of the radio fades to nothing because the waves jsut can’t reach. Then, you’re in the middle of the tunnel, and everything becomes a calm dream. As you see the opening get closer, you just can’t get there fast enough. And finally, just when you think you’ll never get there, you see the opening right in front of you. And the radio comes back even louder than you remember it. And the wind is waiting. And you fly out of the tunnel onto the bridge. And there it is. The city. A million lights and buildings and everything seems as exciting as the first time you saw it. It really is a grand entrance. »

« Her whisper smelled like cranberry juice and vodka. »

« It’s nice to have things to look forward to. »

The perks of being a wallflower – Stephen Chbosky

Matelot - Pierre Loti

"Il avait l'air vigoureux et sain, des traits réguliers, un teint de fruit doré, et des sourcils comme deux petites bandes de velours noir. Son regard, candide et rieur, était resté plus enfantin, plus bébé encore que ne le comportaient ses six ou sept ans, et le bleu de ses yeux, grands ouverts entre de très longs cils, étonnait, avec ce minois de petit Arabe."

"il se donnait vacances ce soir et encore demain, rien que pour rêver un peu."

"Mais elle ne le comprit pas; blessée dans son orgueil maternel, doutant de lui et de son cœur, atteinte dans tout, elle lui parla durement, à cette minute décisive où il l'aimait avec une tendresse infinie."

"Et des larmes parurent, au bord de ses yeux plus éteints, - de ces larmes de vieillard qui sont particulièrement amères, et lentes à couler du fond de leur source tarie..."

"Il lisait aussi, pendant ses longues flâneries prêtes à finir, - et le choix des livres ou plutôt des passages de livres, qui avaient, à l'exclusion dédaigneuse de tous les autres, le pouvoir de le charmer, indiquait, comme d'ailleurs son profil pur et ses longs yeux, de diffuses hérédités orientales."

"Et tandis qu'il était là seul, une jeune fille parut, grecque ou syrienne non voilée, - en qui tout cet Orient se personnifia pour lui."

"Mais, est-ce qu'on travaille, les soirs attiédis de printemps, lorsqu'on a de l'amour en tête?"

"Aucune haine n'avait jailli du croisement de leurs yeux, du heurt de leurs volontés contraires."

Matelot - Pierre Loti